از رفاقت 15ساله تا رقابت در خندوانه، توپ بازی در خانه 120 متری!
به گزارش ناق، مجله مهر: داییم! این را که گفت هر دو زیر خنده زدند و دوربین هم همین تصویر را ثبت کرد! کلمه را قیاسی گفت، آن هم وقتی می خواستند برای ژست عکس دو نفری شان بخندند، انصافا هم موثر بود، هر دو قهقهه زدند و ما را هم به خنده انداختند. ابوطالب و امیرحسین، حسینی و قیاسی، اون دوتا خنداننده شو!؛ ابووووطالب و اون یکی! اصلا فرقی نمی کند چه صدای شان می کنید، دو دوست عجیبی هستند که حالا باید مُهر 15 سالگی را بر رفاقتشان بزنند.
احتمالا آن ها را می شناسید، به لطف خندوانه و شیوه متفاوت استعدادیابی اش، خیلی از بچه هایی که دست کم در زمینه های اجرا، طنز و نگارش خلاقیت و استعداد داشتند، هم به خودشان باور پیدا کردند و هم دیگران آن ها را شناختند. قطعا ابوطالب حسینی و امیرحسین قیاسی در این دایره قرار می گیرند، دو نفری که نه رشته درسی شان ربطی به نویسندگی و طنازی داشته و نه حتی در خانواده آن ها را به طنزنویسی می شناختند، اما با شوخی های شان دو ماه مهمان خانه های ما بودند.
آن ها دو دوست و یار قدیمی هستند، از آن هایی که دست روزگار هم از رفاقتشان راضی بوده و تا جایی که توانسته یاری نموده تا همیشه کنار هم باشند، عجیب است که دوستی از دوران هدایت داشته باشی و واقعا در همه مراحل زندگی کنارت باشد؛ و عجیب ترینش در همین خندوانه شکل می گیرد که هر دو به مرحله های بالا رسیدند و در نهایت جزو همان چهار نفر نهایی شدند.
هر دو متولد 28 آبان 71 هستند، در کنار هم که می نشینند، اول از همه با خودشان شوخی می نمایند، از حرف های هم غلط می گیرند و بعد قاه قاه زیر خنده می زنند! هردوی آن ها می دانند زندگی که قبلا داشتند را دیگر ندارند، اما این را هم می دانند مردم این روزها فراموش می نمایند و برای این فراموش شدن هم حاضرند، اما از راهی که در آن قدم گذاشته اند، مطمئن هستند و دلشان می خواهد قدم های شان را محکم بردارند.
مصاحبه ما با آن ها دو ساعتی طول کشید، دو ساعتی که سراسر خنده بود، هرچند ابوطالب حسینی که زودتر آمده بود، کمی سخت ارتباط می گرفت، اما حضور امیرحسین قیاسی خیلی زود فضا را شکست و درباره دوران مدرسه و دانشگاه شان صحبت کردند. نکته مهم این است که این مصاحبه را باید با خنده بخوانید، غیر از این شاید شوخی های نهفته در جمله ها برای تان بی معنی باشد.
مصاحبه را هم خودشان آغاز کردند، جایی که قیاسی از ما پرسید:
قیاسی: اصلا چرا ما دو نفر را برای مصاحبه انتخاب کردید؟
حسینی: خیلی راحت است! ما دو تا دوستیم و باهم در مسابقه شرکت کردیم.
واقعیت این است که گوشی علی صبوری خاموش بود! (با خنده) اما خودتان دلیلش را گفتید، شما دوست های قدیمی بودید که تا نیمه نهایی یک برنامه مردمی بالا آمدید... شما از دوستی تان بیشتر تعریف کنید.
قیاسی: زمانی که بچه مدرسه ای بودیم، دو مدرسه تیزهوشان در تهران وجود داشت، یکی علامه حلی بود، دیگری هم در شهرری بود. تیزهوشان جنوب شهر در شاه عبدالعظیم بود، ابوطالب که همان مدرسه می رفت، من هم قبول شدم و رفتم. اینطور شد که ما دو نفر هم مدرسه ای شدیم.
این رفاقت از کجا آغاز شد؟
قیاسی: اول هدایت بودیم، من ابوطالب را می شناختم، بالاخره در یک مدرسه بودیم. اما روز تولدم شد، دیدم تولد من است، اما به فرد دیگری تبریک می گویند! رفتم پیش ابوطالب و گفتم مگه تولد تو هم امروز است؟ گفت آره! بعد تولد هم را تبریک گفتیم و اینطور شد که رفاقتمان مستحکم شد!
یعنی با یک تبریک تولد دوستی تان مستحکم شد؟
حسینی: نه، چون تولدمان در یک روز بود!
قیاسی: بعد از آن سال، همیشه تولدها را خانه ابوطالب جشن می گرفتیم. هرچه می گذشت بیشتر رفیق می شدیم و از جایی به بعد دیگر هم کلاس هم گردیده بودیم.
پس سه سال هدایت و چهار سال دبیرستان را باهم گذراندید؟
هردو: بله.
و در چه رشته ای؟
هردو: ریاضی.
می رسیم به کنکور، این ترس را نداشتید که احتمالا از یکدیگر جدا می شوید؟
حسینی: واقعیت این است که احتمال با هم بودنمان خیلی کم بود.
این برای شما ترسناک نبود؟
قیاسی: چرا بود، از طرفی هردوی ما کوشش می کردیم دانشگاه خوبی قبول شویم، فکر می کردیم که اگر تفاوت رتبه های مان کم باشد، می توانیم یک جا قبول شویم.
و همین قدر هم کوشش کردید؟
حسینی: نه واقعا!
قیاسی: از جایی به بعد جفتمان دیگر کوشش نکردیم و درس نخواندیم! برای همین زمانی که همه دوستان مان راهی شریف و تهران شدند، ما عازم قم شدیم!
دانشگاه قم قبول شدید؟
قیاسی: بله، دانشگاه صنعتی قم. من عمران و ابوطالب صنایع.
و در نهایت رتبه های تان چند شد؟
قیاسی: 3800
حسینی: 4800
شما درس نخوانده بودید، این رتبه ها را بدست آورید؟
قیاسی: واقعا نخوانده بودیم. از طرفی در مدرسه ای بودیم که همه رتبه های تک یا دو رقمی شدند.
دوران پیش دانشگاهی چه رشته ای دلتان می خواست قبول شوید؟
قیاسی: من عمران را دوست داشتم.
حسینی: من واقعا صنایع می خواستم! البته دقیق نمی دانستم چیه، اما به نسبت بقیه رشته ها صنایع را دوست داشتم.
پس هر دو راهی قم شدید که در دو رشته مجزا درس بخوانید.
قیاسی: بله، می خواهید برای تان تعریف کنیم روز اول چه شد؟
تعریف کنید...
قیاسی: روز اول که در راه بودیم، خوشحال بودیم. یک ساعت و نیم در راه بودیم تا به قم برسیم و چون با خودمان فکر کردیم ما هر دانشگاهی در تهران قبول می شدیم، با توجه به جایی که زندگی می کنیم همین مقدار در راه خواهیم بود. پس به نظرمان تا اینجا تفاوتی نداشت. روز اول مهر سال 90 هم بود. ما میدان هفتاد و دو تن قم پیاده شدیم. از آن جا باید سوار ماشین می شدیم. تاکسی ها گفتند تا دانشگاه 5 هزار تومان می گیریند، ما هم که از مسافت خبر نداشتیم، می گفتیم زیاد است! یک موتوری آمد گفتیم دانشگاه صنعتی قم می رویم، گفت چقدر می دهید؟ گفتیم چقدر باید بدهیم؟ گفت 2 هزار تومان. گفتیم هزار و پانصد تومان و سوار شدیم! سه ترکه به سمت دانشگاه راه افتادیم. اما این را در نظر نگرفتیم که سمت قم و در پاییز هوا سوز دارد و بعد از مسیر طولانی که در راه بودیم، از موتور که پیاده شدیم، اصلا اجزای بدن خودمان را حس نمی کردیم! همان جا بود که متوجه شدیم بهتر بود درس می خواندیم و دانشگاه دیگری قبول می شدیم که دیگر دیر بود!
پس چهار سال در دانشگاه درس خواندید؟
قیاسی: بله، ما واحدهای مان را باهم برمی داشتیم که باهم برویم. ترم سوم بود که تقریبا همه روزهای مان باهم بود و به این تصمیم رسیدیم که بهتر است در همان قم خانه بگیریم. قیمت ها در قم ارزان تر است، ما هم 3 میلیون تومان روی هم گذاشتیم.
حسینی: خانه گرفتیم با 3 میلیون تومان پیش و ماهی 300 هزار تومان اجاره.
قیاسی: خانه ای که پیدا کردیم 120 متر بود؛ دو خواب، آشپزخانه و یک هال خیلی بزرگ.
120 متر؟ وسیل خانه را چه کردید؟
قیاسی: واقعیت با چند مدل موکت مختلف خانه را پر کردیم و وسیله هم هرکدام هرچیزی توانستیم با خودمان بردیم.
چرا خانه با متراژ پایین تر نگرفتید؟
حسینی: می خواستیم لُردی برخورد کنیم! البته واقعیت این است که خیلی هم نزدیک یکدیگر باشیم، به مشکل می خوریم، در خانه بزرگ هرکدام گوشه خودمان را داشتیم!
حتما فضای زیادی داشتید که احتمالا خالی هم بوده؟
حسینی: بله. فضا زیاد بود و ما هم در خانه فوتبال بازی می کردیم!
قیاسی: بگذارید از اول بگویم؛ یک روز ظرف ها مانده بودند، یکی باید همه را می شست اما کسی هم گردن نمی گرفت! گفتیم سر ظرف شستن، فوتبال بزنیم! در خانه با توپی که داشتیم فوتبال بازی کردیم! دیگر از آن به بعد سر کوچکترین چیزها فوتبال بازی می کردیم.
حسینی: حتی سر اینکه چه کسی زودتر سلام کند!
قیاسی: واقعیت اینکه همه ساعت های روز فوتبال بازی می کردیم. حتی سقف خانه هم بلند بود، تور بسته بودیم و بدمینتون هم بازی می کردیم.. حتی یک بار ساعت 3 صبح مسابقه روپایی با توپ تنیس دادیم!
لیسانس را تمام کردید با این اوضاع؟
قیاسی: سال 94 مدرک لیسانس را گرفتیم، من بعد از آن برای ارشد خواندم و در رشته خودم در دانشگاه علم و صنعت قبول شدم.
حسینی: من بعد از اینکه لیسانس گرفتم، مدتی کار کردم و بعد به سربازی رفتم.
اینطور که از صحبت های تان فهمیدیم، شما به این که طنز بنویسید و در این حوزه کار کنید، فکر نمی کردید!
حسینی: نه، اصلا!
تجربه ای هم نداشتید؟
حسینی: نه نداشتیم، چیزی که می توانم بگویم این بود که سر کلاس خیلی شوخی می کردیم.
قیاسی: شیطنت هم زیاد داشتیم، تا جایی که کلاس های ما را از هم جدا می کردند، اما به واسطه دوستی که با معلم ها داشتیم، باز هم در یک کلاس می نشستیم!
پس از بچه های شیطان مدرسه و حتی دانشگاه بودید!
حسینی: واقعیتی که درباره من وجود دارد این است که خیلی خجالتی هستم و وقتی وارد یک جمع غریبه می شوم معمولا ساکت هستم. اما وقتی کسی را بشناسم و کمی بگذرد خودم را وفق می دهم. برای همین اول خیلی شیطنت را نشان نمی دهد.
اما در مجموع از آن دسته افرادی هستید که می توانید یک جمع را در دست بگیرید.
قیاسی: من با جمع راحت تر هستم.
حسینی: من از آن دسته افرادی هستم که اول باید یخم با جمع بشکند، بعد از آن خیلی خوب ارتباط می گیرم.
قضیه نوشتن ها چطور آغاز شد؟ از کجا فهمیدید که توانایی نوشتن متن های مخصوصا طنز را دارید؟
حسینی: بیشتر در شبکه های اجتماعی می نوشتیم.
قیاسی: من سال 86 وبلاگ داشتم و همانجا طنز می نوشتم. در زمان دانشگاه یکی از دوستانمان اجرایی داشت، از ابوطالب خواست برایش متنی را بنویسد، بعد از خواندن متن همه خندیده بودند. هیچ تجربه متن نوشتن هم نداشت، اصلا به نظر من ابوطالب نسبت به قبل افت نموده، قبلا هر چند ثانیه یک بار شوخی فراوری می کرد.
و در همین شرایط بودید که سر و کله خندوانه پیدا شد!
قیاسی: ابوطالب که از سربازی برگشت، گفت می خواهد در خنداننده شو شرکت کند و ما هم موافق بودیم که جای ابوطالب در خنداونه است.
حسینی: اول قرار بود من کسی باشم که در مسابقه شرکت می کنم و امیر هم در نوشتن به من یاری کند.
قیاسی: قرار همین بود، اما یک روز سر کوچه خانه ابوطالب بودیم، به این نتیجه رسیدیم که چون تعداد ویدئوهای ارسالی برای خنداننده شو زیاد است و برای عبور از مرحله اول باید سلیقه مردم را در نظر گرفت، به این فکر کردیم شاید ابوطالب در نگاه اول معلوم نباشد چقدر طناز است و قبول نگردد، برای همین تصمیم گرفتیم هر دو ویدئو بفرستیم که هرکدام بالا رفت، دیگری در متن یاری کند.
اما در مرحله اول هر دو انتخاب شدید!
قیاسی: بله، بین 260 نفر رفته بودیم و کلیپ مرحله دوم را هم داده بودیم و فکر می کردیم داورها انتخاب نموده اند. آن موقع ابوطالب هم کانال داشت و یک صدای ضبط گردیده در کانال گذاشت و گفت که دو خبر دارم، اینکه خودم بین 110 نفر خنداننده شو نیستم ولی داداشم، امیرحسین انتخاب گردیده. آن موقع من اصلا دلم نمی خواست خودم انتخاب می شدم و ابوطالب نبود. خیلی اتفاق بدی بود، چون اصلا قرار بود ابوطالب برود و من لحظه آخر اضافه گردیده بودم. واقعیت اینکه خوشحال نبودم. در همین روزها به من زنگ زدند که برای داوری حضوری حاضر باشم و بروم. ظهر بود و به ابوطالب زنگ زدم که شنبه جایی قرار نگذار که با هم برویم و یاری من باش. ساعت 6 عصر همان روز ابوطالب به من زنگ زد که با من تماس گرفتند و گفتند برای اجرای حضوری بیا. دوباره بازبینی نموده بودند و50 نفر به 110 نفر قبلی اضافه گردیده و ابوطالب هم یکی از همین افراد بود.
پس حالا هر دو در دور اول انتخاب گردیده بودید و می دانستید برای داورها اجرا دارید. آن موقع اصلا به فینال فکر می کردید؟
هر دو: بله، فکر می کردیم!
حسینی: وقتی جلوی داورها اجرا کردیم و جزو 160 نفر بودیم، به فینال فکر می کردیم.
از روز اجرا جلوی داورها بیشتر برای مان بگویید، حال و هوا چطور بود؟
قیاسی: من که اصلا تجربه اجرا نداشتم و در جمع دوستان بودم و حالا قرار بود جلوی سروش صحت، حسن معجونی و ژاله صامتی اجرا داشته باشم.
از هیچ کدام نمی ترسیدید؟ مثلا آقای معجونی خیلی سخت خنده می خندند...
قیاسی: اتفاق جالبی که آن روز افتاد این بود که من نفر 25 بودم، همه 24 نفری که قبل از من اجرا نموده بودند، وقتی از اتاق بیرون می آمدند می گفتند حسن معجونی تمام مدت در سکوت نگاهشان نموده! من وارد اتاق شدم و از آن جایی که شوخی هایی هم که می کنم تک خطی هستند، با همان تک خط اول من آقای معجونی خندید. ما نظرات داورها را نمی دانستیم و بعدا در پخش دیدیم که چه حرف هایی زده اند. درباره هردوی ما هم نظر مثبت داشتند. در 24 نفر نهایی هم ما را دوم و سوم و پشت سر خواندند!
حسینی: من آن روز استرس زیادی داشتم و حتی صدایم هم می لرزید، اما وقتی اولین خنده را از آقای معجونی گرفتم، راحت شد.
این هم نکته جالبی است که به شکل عجیب و غریبی حتی نام شما را پشت سر هم می خوانند؛ حتی در رای گیری ها هم پشت هم بودید...
حسینی: شاید طنزمان شبیه به هم است.
قیاسی: نه من خیلی موافق نیستم، اصلا فکر می کنم یکی از دلایلی که ما زیاد با یکدیگر هستیم، تفاوت زیاد ما با هم است. مثلا دلیل انتخاب من شوخی های کوچک بوده، اما دلیل انتخاب ابوطالب به خاطر شوخی های پیوسته اش بوده است. در مخاطب هایی هم که داریم می بینیم چقدر با هم متفاوت هستند. شاید دو نفری باشیم که در اجرا از همدیگر دور هستیم.
طنز آقای قیاسی کاملا متن محور و آقای حسینی هم متن و هم حرکت است و در ابتدا با موسیقی مخاطب را همراه می نماید و حین اجرا هم راه می رود.
حسینی: در این زمینه خانم پانته آ بهرام خیلی به من یاری کردند. من با اجراهایی که قبلا داشتم و از خودم فیلم گرفته بودم، تفاوت زیادی پیدا کردم.
زمان گروه بندی ها دوست داشتید به اینکه در گروه چه کسی بیفتید، فکر نموده بودید؟
قیاسی: من دوست داشتم با آقای فرهاد آئیش باشم، به خاطر اینکه در تئاتر می شناختم و دوستشان داشتم. اما با رامبد جوان افتادم. اولش فکر می کردم شاید خوب نباشد، اما هرچقدر بیشتر آقای جوان را شناختم و جلسات اول گذشت، تازه می فهمیدم چه گنجی پیدا کردم. آقای جوان اطلاعات زیادی در همه زمینه ها دارند. شاید در نگاه مردم فقط یک مجری باشد که برنامه اجرا می نماید، اما این طور نیست. وقتی می خواستند از بین 6 نفر چهار نفر را انتخاب نمایند، باید برای آقای جوان اجرا می کردیم. در آن لحظه من واقعا از او ترسیده بودم. ماجرا این بود که اصلا هم نمی خندد و با دقت اجرا را تماشا می نماید. من اجرا کردم، اما رامبد جوان تمام مدت فقط من را نگاه می کرد و وقتی تمام شد، پرسید تمام؟ آن جا بود که فکر کردم من حذف شدم. البته من دو متن داشتم، در فاصله ای که یکی از بچه های گروه نبود، من از فرصت استفاده کردم و گفتم می گردد متن دیگر خودم را اجرا کنم؟ اجرا کردم و این بار خندید و من هم نفس راحتی کشیدم!
آقای حسینی شما چطور؟ به اینکه با کدام مربی باشید، فکر نموده بودید؟
حسینی: من واقعا ایده ای نداشتم، اما خودم حس می کردم با خانم بهرام یا آقای آئیش به دلیل اینکه تئاتری هستند و من هم حرکت بدنی خاصی ندارم، احتمالا بیشتر می توانند یاریم نمایند. خانم بهرام از نظر روحی و روانی خیلی یاری می کردند. من بین 16 نفر هشتم گردیده بودم! کسی که برای فینال آمده بود، این رتبه را کسب نموده بود، ولی خانم بهرام خیلی به من انگیزه می دادند.
قیاسی: در مرحله نیمه نهایی دیگر به این فکر می کردیم که کارمان را انجام داده ایم و دلمان می خواست متفاوت باشد. من اجرای نیمه نهایی خودم را دوست داشتم، با اینکه مورد اقبال عمومی قرار نگرفت.
آقای حسینی شما قبل از ورود به خندوانه و خنداننده شو، در برنامه تلویزیونی ویدئوچک هم مشغول به کار شدید، این اتفاق چطور افتاد؟
حسینی: یکی از دوستان در برنامه کار می کرد و می دانست من در فضای مجازی می نویسم، او پیشنهاد کار را داد. آن ها به من اعتماد کردند و نتیجه هم داد.
نکته ای که درباره نه فقط شما که درباره اجراهای این چنینی وجود دارد، رسیدن به خط قرمزها و حتی در مواردی عبور کردن از آن هاست، نظر خودتان در این باره چیست؟
قیاسی: همه جا مرز وجود دارد، چه در تلویزیون و چه در سینما. اما دلیل نمی گردد که به مرز نزدیک نشویم! معمولا شوخی های اروتیک از ساده ترین نوع شوخی هاست، اما شوخی دوپهلو و رسیدن به جنس درست آن خیلی کار سختی است.
حالا که خنداننده شو تمام گردیده، فکر می کنید چه می گردد، مخصوصا با توجه به اینکه در فضای جامعه هم شناخته گردیده اید؟
قیاسی: کارهای مختلفی پیشنهاد می گردد که ما هم مثل همه شاگردهای دیگر با استادمان درباره آن ها مشورت می کنیم که کدام را قبول کنیم و کدام را قبول نکنیم.
پس در همین مسیر می مانید؟
حسینی: من می خواهم به شکل حرفه ای نوشتن را ادامه دهم، با اینکه اجرا را هم دوست دارم، اما قطعا نوشتن اولویت اول من خواهد بود.
آقای قیاسی درس خیلی به کارتان نیامد؟
قیاسی: نه، واقعا به همه هم می گویم یا درس نخوانند یا هدفمند و با برنامه بخوانند. من اشتباه درس خواندم، حتی چندباری می خواستم درس را رها کنم و دوباره برگردم از اول و این بار در رشته باستان شناسی درس بخوانم.
حسینی: به نظر من همه باید دنبال علاقه شان بروند. خود من کار با شرایط خوب داشتم و با این اوضاع اقتصادی و کم کاری، خیلی خوب بود. اما این حرف عادل فردوسی پور در برنامه مهران مدیری در ذهنم مانده که در پاسخ به سوال احساس خوشبختی می کنی؟ گفت که آره، چون کاری که دوست دارم را انجام می دهم. این باعث شد من ریسک کنم و خداروشکر که نتیجه خوبی هم گرفتم.
برخورد خانواده تان با حضورتان در برنامه چطور بود؟
حسینی: من در خانواده یک آدم عبوس هستم! بعضی ها می گویند مغرورم و خودم را هم می گیرم.
قیاسی: من عبوس نیستم، اما به عنوان آدم خشک و رسمی مرا می شناسند. در خانواده های ما همه فکر می کردند اصلا طنز نمی دانیم و بلد نیستیم!
به عنوان سوال آخر؛ چطور رفافت شما 15 سال دوام آورده است؟
(جواب های شان به این سوال در شرایط جالبی رخ داد، هرکدام در غیاب دیگری حرفشان را زدند و همین موضوع باعث شد که ندانند دیگری چه حرفی را گفته است.)
قیاسی: علت اصلی آن شاید این باشد که ما خیلی باهم تفاوت داریم! به جز شوخ طبعی کاملا دو قطب متفاوت هستیم. من آدم صبوری هستم، اما ابوطالب این طور نیست. من اصلا عصبانی نمی شوم، اما ابوطالب این طور نیست. ابوطالب خیلی دل صاف تری از من دارد. خیلی رخ داده که باهم بحث های جدی نموده ایم و اگر شبیه به هم بودیم، شاید دوباره نمی توانستیم صمیمی شویم.
حسینی: اخلاق های امیر از یک لحاظی خیلی شبیه و از یک لحاظی خیلی متفاوت با من است. این شباهت ممکن است گاهی اذیت نماینده هم باشد. واقعیت این است که برای ماندگار شدن دوستی دو نفر به اخلاق هایی ضروری است که آن ها را کنار هم نگه دارد، اما ما دقیقا اخلاق هایی را داریم که بهم نمی خورند و با این حال کنار هم هستیم. برای مثال هر دو آدم های یک دنده و غدّی هستیم و حرف خودمان را قبول داریم و خیلی عجیب است که می توانیم به یک نقطه مشترک برسیم. البته این 15 سال فقط رفاقت نیست، 15 سال واقعا صمیمی هستیم و یا من خانه آن ها هستم یا او خانه ما!
منبع: خبرگزاری مهر