کاچی و پامنبری زواره؛ نیازمند ثبت ملی فرهنگ ناملموس - ناق

به گزارش خبرنگاران، رئیس شورای اسلامی شهر زواره گفت: مقدمات ثبت کاچی غذای سنتی محلی و پامنبری نوحه سرایی مردم زواره که در دنیا منحصر به فرد است، شروع شده است.

اعظم السادات طلایی در حاشیه جلسه برگزاری نمایشگاه صنایع دستی مردم زواره اضافه نمود: با ثبت کاچی و پامنبری در فهرست ثبت ملی فرهنگ ناملموس زمینه حفظ و احیای این غذای سنتی محلی و نوحه سرایی مردم زواره فراهم خواهد شد.کاچی غذای سنتی محلی که مختص منطقه زواره و روستاهای اطراف آن است، به دلیل استفاده از موادی که در پخت آن به کار می رود، منبع سرشاری از ویتامین، پروتئین و کلسیم و ... است و بیشتر در زمستان استفاده می گردد.کاچی زواره با کاچی که در سایر شهرهای کشور آماده می گردد تفاوت زیادی دارد.مواد اصلی این غذای سنتی و مفید که می تواند به عنوان صبحانه، نهار و شام استفاده گردد آرد ذرت دانه ای (آرد گندم یا آرد ذرت (بلال)، کشک، پیاز داغ، نعناع داغ، گوشت(مرغ یا گوشت قرمز) و یا حتی جگر گوسفندی است.برای تهیه این غذا ضروری است که آرد ذرت خوشه ای یا بلغور گندم را در آب جوش ریخته و مدام بهم بزنند تا آرد گلوله گلوله نگردد. این ماده غذایی باید مانند برنج 45 دقیقه تا یک ساعت دَم انداخته گردد.پس از دم انداختن باید پیاز داغ همراه با گوشت تکه تکه شده را آماده کرد پس از آماده شدن گوشت و پیاز داغ به آن نعناع و زردچوبه اضافه نمود.بعد از پخت کاچی آن را در ظرف بزرگی پهن نموده و وسط آن را به شکل دایره ای باز نموده، (در زبان عامه زواره به این دایره قلعه گفته می گردد) ابتدا کشک ساییده شده را ریخته و بعد از آن پیاز داغ و گوشت آماده شده را به آن اضافه می نمایند.نحوه خوردن به این صورت است که مقداری کاچی را با انگشت اشاره برداشته و قلعه زده و میل می نمایند. پا منبری در شهر زواره نیز یک نوع نوحه سرایی است که در شروع روضه خوانی در محافل و مجالس به صورت دسته جمعی در پای منبر مانند تواشیح اجرا می گردد.مراسمی که دارای آداب و رسوم خاصی است و موجب شور و شوق و گرمی فضای روضه می گردد. پامنبری در زواره از قدیم الایام تاکنون در شروع روضه خوانی صورت واقعی خود را داشته است.کنوانسیون 2003 یونسکو برای پاسداری از میراث فرهنگی ناملموس است براساس این کنوانسیون میراث فرهنگی ناملموس به معنای رسوم، بازنمایی ها، تجلیات، دانش ها، مهارت ها، و نیز ابزارها، اشیاء، دست ساخته ها، و فضاهای فرهنگی مرتبط با آن ها است که جوامع، گروه ها، و در بعضی از موارد، افراد به عنوان بخشی از میراث فرهنگی خود می شناسند. این میراث فرهنگی ناملموس که از نسلی به نسل دیگر منتقل، می گردد پیوسته توسط جوامع و گروهها در پاسخ به محیط، تعامل با طبیعت و تاریخشان بازآفرینی می گردد و حس هویت و تداوم را برایشان به ارمغان می آورد و بدین ترتیب احترام به تنوع فرهنگی و خلاقیت بشری را ترویج می دهد.