مهاجرت؛ پدیده ای قدیمی اما پرحاشیه، کوچ به شهری که خودش هم کمبودهایی دارد! - ناق

به گزارش خبرنگار ، این روزها که شرایط اقتصادی در شرایط نامناسبی و بی ثباتی کامل به سرمی برد، شاهد مهاجرت بی سابقه برخی افراد به شهر تهران هستیم، همچنین تا چند دهه اخیر این مهاجرت پدیده ای مطلوب تلقی می شد، زیرا اقتصاددانان مهاجرت های وسیع روستاییان و ساکنان شهرهای کوچک به شهرهای بزرگ را راه چاره مناسبی برای نیروی کار اضافی می دانستند، اما امروزه با توجه به سطح بالای مهاجرت و تحرکات جمعیتی بین نواحی مختلف جغرافیایی، اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی و به تبع آن شکل گیری انواع ناهنجاری های فضایی، موضوع مهاجرت به یکی از مسائل پیچیده برای جوامع مهاجرپذیر و حتی مهاجرفرست تبدیل شده است.

امیرحسین پورجوهری کارشناس شهری در این باره معتقد است که بزرگ ترین مسئله، تورم، کاهش درآمد خانوار، بیکاری، رکود و مواردی از این دست است که باعث شده هزینه های معاش امکان پذیر نباشد و مردم به برخی شهرها مهاجرت کنند، ضمن اینکه برخی عوامل مانند آلودگی هوا و حتی ترافیک هم می تواند در این زمینه اثرگذار باشد. در ادامه محمد سالاری؛ رئیس کمیسیون معماری و شهرسازی شورای شهر تهران هم معتقد است که ممکن است عواملی همچون افزایش هزینه گذران زندگی و اجاره بها و کمبود اشتغال در کلان شهرها منجر به مهاجرت محدودی شده باشد اما تا زمانی که دولت در شهرهای کوچک و روستاهای کشور توزیع عادلانه ثروت و امکانات را آن هم مبتنی بر ظرفیت های ذاتی و واقعی این منطقه ها و در راستای تحقق سند آمایش سرزمینی پیگیری نکند، قطعاً نمی توان به مهاجرت هایی که به صورت مقطعی، موضعی و موضوعی اتفاق می افتد امیدوار بود.

اما با توجه به تمام این مسائل، باید بدانیم که زندگی در تهران به همین سادگی ها هم نیست، شاید اشتغال در آنجا بیشتر از شهرهای دیگر باشد اما این موضوع کاملا واضح است که هزینه اجاره مسکن، خرید روزانه و... نسبت به شهرهای دیگر اصلا قابل مقایسه نیست و فراهم کردن یک زندگی عادی کار بسیار سختی است، کارگر و کارمندی که ماهی دونیم تا سه میلیون حقوق می گیرد چطور می تواند در تهران زندگی کند؟ اجاره خانه، هزینه های زندگی و تفریح به علاوه بحران کرونا که مزید بر علت شده است، همه دست به دست هم داده اند که بر مردم فشار وارد شود، پس بهتر نیست که دولت و ارگان های مختلف در کلان شهرها و دیگر شهرهای کشور حداقل امکانات را فراهم کنند تا با مهاجرت به شهری بزرگ تر مشکل بزرگتری ایجاد نشود؟

در این راستا، عیسی فرهادی فرماندار تهران گفت که در بسیاری از منطقه ها شرط ورود مهاجر و نیروی کار تازه، سرمایه گذاری مشخص شده است؛ در حالی که چنین موضوعی در تهران صدق نمی کند و افراد تازه وارد، علاوه بر این که سرمایه و توان فنی و مهارتی تازهی به همراه نمی آورند، بلکه با آسیب های تازهی وارد این استان و شهر می شوند، همچنین با افزایش حاشیه نشینی شرایط اجتماعی هم غیرقابل پیش بینی می شود. تکدی گری، کپرنشینی، اعتیاد، حاشیه نشینی، بیکاری و دستفروشی در مترو و حاشیه خیابان ها نمونه ای از آسیب هایی است که با ورود مهاجران در مرکز رواج می یابد.

البته این نکته فراموش نشود که چندی پیش، یکی از مسئولان استانداری تهران هم اعلام نمود که تهران در حال حاضر ظرفیت پذیرش مهاجر ندارد، باید برای مهاجرانی که در حاشیه و اطراف استان سکونت دارند، تدبیری صورت گیرد. بحث مقابله یا ساماندهی حاشیه نشینی نیازمند همکاری تمامی دستگاه های اجتماعی، فرهنگی، عمرانی و خدماتی است که در کنار یکدیگر به این مساله بپردازند؛ اما تنها صحبت مسئولان کفایت نمی کند و لازم است برای این مشکل چاره ای اندیشیده شود و فکری کرد زیرا اگر به همین راحتی از این چالش بگذریم، با مسائل بسیار فاجعه برانگیز تری روبرو خواهیم شد.

امید است که به زودی در این زمینه از طریق دولت و مسئولان شهری اقداماتی صورت گیرد تا دیگر هیچ فردی برای تامین معاش و کار خود مجبود نباشد به شهرهای دیگر مهاجرت نکند؛ گذر زمان گویای همه چیز است...