جنگ دریافت پول در اینستاگرام یا بخشش دستمزدها؟ - ناق

فرشاد کاس نژاد

در فوتبال ایران که باشگاه ها همواره به بازیکنان و مربیان خود بدهکارند و گاه این بدهی ها تا سال ها پس از خاتمه قرارداد پرداخت نمی شود، بحث درباره اینکه در بحران مالی ناشی از شیوع ویروس کرونا بازیکنان و مربیان لیگ های ایران چه درصدی از قرارداد خود را به باشگاه ببخشند، بی فایده یا خواب و خیال به نظر می رسد.

در فوتبالی که هرگز نظم مالی ندارد و پرداخت دستمزدها به یک جنگ اینستاگرامی تبدیل می شود و بازیکنان همواره در جدل دریافت پول از باشگاه هستند، خواندن خبرها درباره اینکه بازیکنان بارسلونا و بایرن مونیخ و صد تیم دیگر دستمزد خود را به باشگاه ها بخشیده اند، شاید فقط یک تفریح باشد، نه یک پند و راه چاره.

لیونل مسی با چهره چه گوارایی جدیدش می تواند عصبانی شود که چرا باشگاه بارسلونا بازیکنانش را در کاری که آنها به میل خود انجام می دادند، تحت فشار گذاشته اما از یاد نبریم که در فوتبال حرفه ای از لیونل مسی تا صادق محرمی در کرواسی دستمزد خود را اغلب منظم دریافت می کنند و بخشش بخشی از قرارداد در دوره تعطیلی فوتبال چه رقمی سنگین در قرارداد مسی و چه 200 هزار دلار در قرارداد صادق محرمی اتفاق ناخوشایندی برای بازیکن حرفه ای نیست، چون می داند که برای حیات باشگاهش باید با این کسر قرارداد کنار بیاید.

در ایران بازیکن هرگز با این موضوع روبرو نیست که حیات مالی باشگاه به این موضوعات ارتباطی دارد، چون باشگاه هرگز درآمدی واقعی و مبتنی بر اقتصاد ورزش نداشته و همواره ورشکسته است و همواره از محلی نامعلوم با دلایلی غیرشفاف پول پیدا می شود.

بازیکن ایرانی هرگز آنچنان با باشگاه حس مشترک ندارد که آینده خود و باشگاه را گره خورده بداند و همواره باشگاه را نهادی غیرمتعهد به قرارداد می شناسد که باید با پست و استوری در اینستاگرام و فشار رسانه و هوادار و فالوور به دستمزدش برسد.

در چنین جنس ارتباطی بخشش قرارداد بی معنا به نظر می رسد. شاید فقط چند باشگاه در ایران دچار چنین چالش هایی نباشند و دستمزد بازیکنان را بدون هزار دردسر پرداخت کنند و شاید در همان چند باشگاه منطقی به نظر بیاید که در این شرایط خاص و بحرانی بازیکنان نیز به بخشیدن قرارداد خود فکر کنند. در بسیاری از تیم های لیگ یک و لیگ برتر باشگاه ها حتی در نوروز 99 نتوانستند دستمزدی به بازیکنان پرداخت کنند. بازیکنان بسیاری از تیم های کوچک و ورشکسته در ایران بدون دریافت دستمزد به تعطیلات نوروز و قرنطینه رفتند و باشگاه شان در آینده نیز راهی را برای پرداخت دستمزد آنها پیش روی خود نمی بیند. آنها طلبکاران ابدی فوتبال ایران هستند، بازیکنانی که دستمزدهای کلان و گزافی هم ندارند اما باشگاه توان پرداخت ندارد و بازیکن هم راهی جز مدارا پیدا نمی کند و باشگاه هر سال بیشتر و بهتر به این نتیجه می رسد که بدون تعهد در پرداخت دستمزد می تواند به باشگاه داری ادامه دهد.

در تیم های بزرگ ایران و حتی استقلال و پرسپولیس روابط بازیکن و باشگاه آنچنان مخدوش است که بخشیدن بخشی از قراردادها هیچ بازیکنی را مسرور نمی کند، چون می داند که باشگاهش نه با این پول ها از ورشکستگی نجات پیدا می کند و نه با پرداخت این پول ها ورشکستگی اش عمیق تر می شود.

بازی نکردن برای باشگاه ایرانی درآمد چندانی را متوقف نمی کند که تعطیلی فوتبال به ورشکستگی منجر شود. بلکه ورشکستگی در جای دیگری، با تصمیمات دیگری و با اشتباهات بزرگ تر و ویروس های مرگبارتری برای ورزش رخ داده و ثبت شده اما از باورش همه فرار می کنند.